Een openhartig en aanstekelijk portret van drie zeemansvrouwen die in de jaren 50, 60 en 70 hun eigen koers voeren. Met humor, oude 8mm-films en persoonlijke brieven nemen ze je mee in een wereld vol vrijheid én verantwoordelijkheid.

De film brengt bovengenoemde periode van de Nederlandse koopvaardij tot leven door de ogen van drie vrouwen tussen de 86 en 94 jaar. Hun met humor en relativeringsvermogen doorspekte verhalen worden aangevuld met uniek archiefmateriaal, 8mm-films en fragmenten uit brieven van een zeemansvrouw aan haar man. Hierdoor wordt de kijker meegenomen in hun leven thuis, aan boord en in verre havens.

De zeemansvrouwen waren geëmancipeerd in een tijd waarin de meeste vrouwen nog nauwelijks zelfstandig waren. Thuis stonden ze er alleen voor. Ze voedden hun kinderen op, beheerden het huishouden en de financiën, kochten huizen en namen grote beslissingen. Ze genoten zogezegd een ongekende autonomie in een tijd waarin dat nog niet gebruikelijk was.

Waar dat leven zwaar had kunnen zijn, vonden velen juist een gevoel van vrijheid. De zeemansvrouwen voeren geregeld mee met hun man, waardoor ze meer van de wereld zagen dan hun tijdgenoten ooit zouden dromen. Toch had deze vrijheid ook een prijs. Contact verliep voor het grootste deel via brieven die er soms weken over deden om de ander te bereiken. Wachten werd een levenskunst.